Pustynia Namib – wydmy Sossusvlei dla wielbicieli piachu (dzień 6)

Wschód słońca na wydmach Sossusvlei

Świt… a właściwie ponad 2h przed świtem. Budzą nas silniki samochodów opuszczających kemping. To znak, że już dawno powinniśmy byli wstać. W pośpiechu gonimy do łazienki. Tu przynajmniej zaoszczędzimy trochę czasu, bo nie ma już wody. Nie tylko ciepłej – w ogóle nie ma wody. Wracamy do auta, szybko składamy namioty. Myjemy zęby a resztę ciała chusteczkami dla bobasów (co tam kto uważał, że musi umyć… ja wytarłem tylko ręce 😊).
Ruszamy w stronę bramy parku, pełni wątpliwości, czy nie będziemy stać w długiej na kilkadziesiąt aut kolejce. Na szczęście obudzili nas nadgorliwcy, którzy ustawili się przed szlabanem ponad godzinę przed jego otwarciem. My jesteśmy niecały kwadrans przed i stoimy w pierwszej dziesiątce aut. Otwierają i ruszamy konwojem w stronę wydm. Co gorliwsi wyprzedzają… my też nie trzymamy się ograniczenia 60km/h, ale nie szarżujemy. Wczoraj wracając już po ciemku z Dune45 spotkaliśmy kilka stad Oryksów na drodze. Mijamy obfotografowaną wczoraj ‘Wydmę nr 45’ i gnamy do Doliny Śmierci. Kończy się asfalt, zaczyna głęboki piach. Jak to było w instrukcji od Jurka? Spuścić powietrze, przełączyć na napęd na 4H, jak jest problem to na 4L, ewentualnie znowu spuścić powietrze, potem ratować się „diff lock’iem”. Będzie przygoda – powietrza nie spuszczamy, bo nie mamy pompki, aby potem sobie dopompować. Zresztą nikt przed nami tego nie robi. Piach wciąga koła i od razu przerzucamy na 4H. Auto płynie, jakby całe było otoczone błotem. Nie da się przyśpieszyć – ważne, że suniemy. Mamy jakąś taką wewnętrzną obawę, że jeśli się zatrzymamy, to już nie ruszymy. Po drodze mijamy spotkanych wczoraj Japończyków, którzy się zakopali osobówką. Nie ma czasu na pomaganie – wschód słońca jest tylko jeden. Wracając im pomożemy, jeśli nadal będą w potrzebie. Suniemy, a raczej płyniemy w piachu niemal po osie. Po chwili pojawia się kolejny problem – którędy jechać. Nie ma wyraźnych dróg – raptem niewyraźne ścieżki od opon w miękkim piasku. Doczepiamy się do grupy trzech terenówek – jada szybko i pewnie – więc na pewno wiedzą gdzie jechać. Parkują, my też parkujemy i już wiemy, że nie jesteśmy tam gdzie chcieliśmy.

„Czy jest tu jakaś Dolina Śmierci” – spytałem dziewczyny, które już się wdrapały na wydmy… - „Nie, ale też jest zaj…super fajnie!!!”
Ekipa za którą tu przyjechaliśmy widocznie miała inne plany, lub też się zgubiła. Widok zapiera dech – po horyzont czerwone górki piachu – twórca tego miejsca miał rozmach! Chłoniemy piękno krajobrazu na przemian smagani zimnym wiatrem i łaskotani pierwszymi promieniami słońca.